Solo-Motorrit 2020 (Deel 4)

Na een ontbijt met Rutte naast mij aan tafel werd het weer tijd om alles klaar te maken voor de rit van vandaag. Na het opstarten van de TomTom verscheen er een rood scherm met een waarschuwing. Ik dacht ik ga het wel zien en drukte op Ga door.
Daarna verscheen een melding dat de route eindigde met een tussenpunt. En de vraag of van het laatste punt het eindpunt gemaakt moest worden. Mijn wenkbrauwen gingen iets omhoog. Ik vond het goed en zag dat de route eerder eindigde dan het eindpunt dat ik voor ogen had. Maar oké. Misschien iets voor later vandaag. Eerst maar eens een stukje rijden.

En daar doemde een mul zandpad op. Daar was die melding in het rood dus voor. Ik besloot de gok niet te wagen. Ik heb al uren niemand gezien en stel dat het rubber bovenkomt. Heeft mijn telefoon hier dan wel bereik om contact te leggen met de buitenwereld? Zo maar een paar gedachten die in Schotland op zijn plaats zouden zijn. Toch rij ik een stukje om.

Onderweg ben ik in gedachten bezig met de vraag waarom de route niet compleet is?

En ineens gaat het licht aan. De route is vast meer dan 100 punten en dat is het maximum voor mijn TomTom.

Was het landschap in Friesland en Groningen vooral vlak met wijdse uitzichten, vanmorgen gaat de route voornamelijk door bossen en over door bomen beschutte wegen. Dus veel schaduw en dat is best lekker. Maar door het vele bochtenwerk ben ik mijn richtingsgevoel een beetje kwijt. Daarom schakel ik Google in om te zien waar ik ben. Een flink stuk links van Kazachstan. Ik zit dus goed.

Een nadeel van langs de grens rijden is dat je er weinig horeca tegenkomt. Na 3 uur sturen kan ik mijn geluk niet op als ik op een pannenkoekenrestaurantje stuit. Dat vraagt dus eerst om de nodige koffie. En daarna om een tosti met een koude cola.

Naar aanleiding van eerdere blogs over deze reis noemde Bruno mij een moderne Columbus. Nu was de sextant vast het gereedschap waar Columbus zijn route mee bepaalde. Ik laat mijn tablet contact maken met de WiFi van het restaurant en log in op mijn MRA. En jawel de route van vandaag is 149 punten. 49 teveel. Ik verwijder de reeds gereden punten en kom zo onder de honderd. En daarna pomp ik de nieuwe route richting mijn TomTom. Columbus zou zijn ogen uitkijken.

Gezien het oplopen van de temperatuur, het rustig verder tikken van de tijd en dat ik voor het donker binnen wil zijn skip ik nog 20 punten. Dat scheelt mij mooi een uur reistijd en er is niemand die dat merkt.

In Dinxperlo is een drielandenpunt van Nederland, Duitsland en Europa. De scheidslijn tussen die eerste 2 loopt midden over het kruispunt.

Het kwik tikt inmiddels de 30 graden aan en ik besluit mijzelf te trakteren op een ijsje. Even later rijd ik Lobith binnen om te zien wie daar ons land binnenkomt. Het is de rijn.

Als ik mijn weg vervolg zie ik ineens de 2e reden van het rode scherm van vanmorgen.
Deze route kan zo opgenomen worden in een rit van de HDC. Als ik het pontje verlaten heb leg ik de laatste kilometers van vandaag af over een nog door niemand ontdekte slingerende dijk. Dus nog even flink gas op die lolly. Als een tevreden mens bereik ik daarna mijn eindbestemming.