Schijnbaar went een hard bed ook. Ik heb heerlijk geslapen maar wordt alleen een uur te vroeg wakker. De biologische klok werkt niet mee aan het vakantiegevoel en wekt mij op de gebruikelijke doordeweekse tijd van half zes. Naast me hoor ik het monotone gesnurk van Maurice. Die is nog zwaar onder zeil maar ging ook iets later slapen. Buiten hoor ik het geluid van regen. Ik check mijn berichten op Facebook, geef her en der antwoord en vraag nog even om raad. Dan is het tijd om er uit te gaan en een verkwikkende douche te nemen.
Het regent nog volop als we richting ontbijt gaan. Dit is geen goed vooruitzicht voor vandaag. Volgens Maurice stopt de regen om kwart voor negen. Daar hopen we dan maar op. Bij het optuigen en starten van de motoren is het inderdaad droog. We vertrekken en de eerste stop is bij het pontje naar Luxemburg. We kunnen ternauwernood met drie groepen op de pont. De vierde groep blijft achter in Duitsland.
De rit lijkt door Luxemburg te gaan maar we zien vervolgens alleen maar Duitse kentekens op de weg. Geintje van de toercommissie.... Gisteren hebben we al door Luxemburg getoerd en een heel mooie rit gereden. Nu gaat de rit door het Duitse deel van de Eifel en we koersen richting het noord-oosten. De lucht is grijs en biedt weinig hoop voor de rest van de dag. Het zal vast nog wel gaan regenen.
We rijden zoals altijd een mooie rit. Veel heuvels en groene en weidse vergezichten. Het valt nog niet mee om een koffiestop te vinden. Die slaan we dan ook maar over. Rond twaalf uur zien we iedereen weer terug op het lunchpunt. Feitelijk is het punt onder een grote brug maar we verplaatsen ons naar een "saloon" die eigenlijk dicht is. De eigenaar heeft moeite om de koffie aan te slepen evenals de warme apfelstrudel met ijs. Zijn core business bestaat namelijk meer uit het tappen en verkopen van bier. Koffiekopjes zijn er niet of zeer weinig. Bierglazen in alle formaten des te meer.
Na de lunch rijden de verschillende groepjes zelfstandig weer verder. Het tweede deel van de route is veel sneller. Als we in dit tempo doorrijden dan zijn we om 4 uur al in het hotel. Het is inmiddels gaan regenen. Dat maakt het rijden er niet prettiger op. Het vizier beslaat en het zicht wordt minder. Die gene die zijn regenpak nog niet aanheeft raakt al snel doorweekt als hij of zij geen goed pak heeft.
Gelukkig duurt het niet lang en we besluiten ergens langs de weg in een dorpje te stoppen. Aan de overkant ligt een soort moestuin waar verschillende kippen vrij rondlopen. Ze zien er een beetje armetierig uit. Weinig veren, kale plekken en ze gedragen zich vreemd. Een van de kippen zit een ander achterna. Die zijn duidelijk tikkertje aan het spelen. De andere zitten op een balk tussen twee paaltjes en doen "voetje van de vloer". De derde staat glazig voor zich uit te staren en is waarschijnlijk aan het tellen en doet in haar eentje verstoppertje. Het is een raar schouwspel. De groep van Frank komt langs en stopt ook terwijl wij bijna alweer vertrekken.
Na ruim 40 km is het wel weer tijd voor een stopje. Bij het zien van de borden "cafe/bar"en "Willlkommen" besluit ik om in een bocht naar links toch opeens de afslag te nemen naar rechts. Een ongelukkige keuze en mede hierdoor kan een van de volgers zijn motor niet houden en valt al stilstaand om. De duo komt onzacht met het asfalt in aanraking en het huilen staat haar nader dan het lachen. Het cafe is dicht dus hier kunnen we niet op adem komen. Na van de schrik bekomen te zijn rijden we rechtstreeks naar het hotel. Op 10 kilometer van het eindpunt zit een tankstation in Trier waar we aftanken voor de volgende dag. Dan krijg ik een telefoontje van Maurice.....
Onze voorzitter is door een automobilist van zijn motor gereden. Gelukkig had hij zelf weinig snelheid maar de auto heeft hem geramd aan de achterzijde van de motor. Frank ligt op de grond maar is bij kennis. Ambulance is al onderweg. Geen reden voor paniek. Dat is dan een geruststellende gedachte. Maurice en ik maken wat afspraken en we verbreken de verbinding. Tako neemt onze groep op sleeptouw naar het hotel. Olaf, de zwager van Frank, en ik rijden naar de plek des onheils.
Als we daar aankomen is de trauma helikopter al geland. Dat is in Duitsland meer een voorzorg want het letsel is gelukkig niet ernstig. Uiteraard worden wel alle voorzorgsmaatregelen genomen. Frank wordt met de heli verplaatst naar een ziekenhuis 40 km verderop omdat in Trier geen plaats is. Olaf en Maurice rijden naar het ziekenhuis. Brenda en Joop wachten op de berger want de motor is in deze staat niet meer te berijden. Ik neem de overgebleven groepsleden mee terug naar het hotel.
Na de andere bestuursleden geïnformeerd te hebben komen we al snel aan bij het hotel. Daar zit de schrik er goed in. Dit soort dingen zijn wij als HDC niet gewend. Er gebeurt wel eens wat, maar meestal blijft dat beperkt tot blikschade of schade aan de "tupperware". Nu is het andere koek. Er is nog nooit iemand tijdens een rit in het ziekenhuis beland.
Gelukkig valt het allemaal mee maar leuk is anders. Na enkele uren is Frank al weer terug, opgehaald met de auto. Terwijl iedereen nog aan het eten zit, het is inmiddels ruim na 8 uur, komt Frank binnen en vraagt: "Wie gaat er nog mee een rondje lopen?". Gejuich, gelach en opluchting alom. We zijn blij dat het zo afgelopen is.
Nadat iedereen bijgekomen is en de "laatkomers" gegeten hebben, neemt Frank nog even het woord. Het gaat verder prima met hem op een scheurtje in de pols na. Die zit dan ook in het gips. Het is een beetje een ongelukkig jaar geweest voor de HDC. De opfriscursus is niet doorgegaan, de bergtraining is afgezegd. Frank deelt tevens mede dat hij stopt als bestuurslid, een besluit dat vorig jaar al genomen was. Tien jaar bestuurslid van de HDC en dan met zo'n knal eindigen. De humor heeft er in ieder geval niet onder geleden. Gelukkig hebben we in Brenda een gepassioneerd nieuw bestuurslid gevonden.
Morgen beginnen we aan de thuisreis. Het was een enerverend weekend.
Welterusten.