Een rondje Nederland langs de grens
| Het is zo ver. De eerste dag zit er op. Het idee was dat ik een volgende blog over een motorvakantie vanuit Ierland zou schrijven. Maar zoals iedereen weet hebben we tegenwoordig een pandemie. En die heeft de wereld in de greep. Zo varen de veerboten niet naar de UK. En hebben de Ieren een bewegingsvrijheid van 20 mijl. Een rondreis door Ierland gaat weer terug op de bucketlist. Het advies was eerder blijf thuis. En later blijf in eigen land. Braaf als ik ben heb ik het 2e punt verder uitgewerkt. Een 7 daagse rondrit door Nederland op of zo dicht mogelijk tegen de grens. Geen B&B's zoals gebruikelijk. Maar hotels met de mogelijkheid om te dineren. Haha, daarover later meer. |  |
  |
De eerste dag begon mooi op tijd onderaan de vuurtoren in Noordwijk. Na een uurtje of 2 werd het tijd voor een bakkie en een stukkie taart. Een soort van HDC-momentje. Na heerlijk sturen langs de kust van Noord-Holland bereik ik Den Helder. En ik volg mijn plan om niet de oversteek naar Texel te maken. Op richting de afsluitdijk. Met het idee om daar op de cruise control heerlijk over heen te rijden. Maar de stoplichten gaan knipperen en de slagbomen dalen. Tijd voor het eerste gesprek met een motorrijder. Hij studeert in Groningen en heeft dus ook nog een ritje voor de boeg. Na de afsluitdijk wordt het tijd voor een lichte lunch en ik besluit een paar Ham-kaas croissantjes te scoren. Maar is er iets met mijn motor aan de hand? Niet veel later staat de ANWB Wegenwacht in de persoon van Jelte met de achterklep van zijn bus geopend naast mijn Kawasaki. En nee. Natuurlijk is er niets met mijn motor aan de hand. Jelte is zelf ook motorrijder en daarom raakten wij aan de praat. Ik zei dat ik nog wel even een foto wilde maken met zijn bus bij mijn motor. De foto suggereert dus iets wat er niet is. Fake news dus. Ook daar is de wereld vol van. Haha. Jelte bedankt hè! Het was gezellig. |
|
In Harlingen begint mijn bonusrit in de vorm van de Elfstedentocht. Een mooi vlak landschap waar ik af en toe tegen de wind in moet hangen. Mijn gedachten dwalen af naar de helden die ooit in barre winterse tijden deze route in snerpende wind en sneeuwstormen op de schaats aflegden. In de middag tik ik 4 van de 11 steden aan. Ook Bartlehiem doe ik aan maar tref er helaas geen stempelpunt aan. Tegen het einde van de middag bereik ik mijn hotel in Ljouwert. Tja wat zal ik er van zeggen. Het is één en al luxe. Ik zal het wel verdiend hebben. Het restaurant van het hotel zelf is in de tijd tussen boeken en mijn aankomst gesloten. Maar er is voor mij verderop in een restaurant een tafeltje gereserveerd. Na een snelle douche ga ik op pad. Maar ik heb niet goed opgelet toen mij verteld werd waar dat tafeltje voor mij klaar stond. 2 deuren verder stap ik hongerig naar binnen. |
 |
|
Daar wisten ze niet van mijn komst en mijn aankomst viel ook niet binnen de Covid-19 tijdssloten waarbinnen je mag komen eten. Ik vond het allemaal prima. Je hebt tenslotte niet alles in de hand in het leven. Maar na enig aandringen van mijn kant mocht ik toch plaatsnemen en heb ik heerlijk gegeten. Deze belevenissen vertel ik bij terugkomst in het hotel aan de receptioniste. Zegt zij tegen mij: Je tafeltje stond 3 deuren verder voor je klaar. Haha het is zoals het is. Mijn buikje is toch lekker gevuld |
|